Het Reisverslag
De Poort naar de Sahara
"De Poort naar de Sahara” noemt men wel veel belovend de plek
waar we zijn aangeland, namelijk in Agadir Marokko. Voor ons het eindpunt
van de eerste etappe die we hebben afgelegd. Een bijzondere etappe want
nu zijn we dan toch echt definitief weg. Nauwelijks bevatten we het en
regelmatig zeggen we in das blauwe inhein “goh nog acht maanden
op vakantie” met een iet wat onwerkelijk gevoel in de onderbuik
en een starende blik in de verte.
De laatste maanden was als een sneltrein, langzaam hebben we toe gewerkt
naar de apotheose van ons vertrek. Huis weg, het werk zo goed als mogelijk
afgerond, spullen opgeslagen, auto in orde gebracht, de bureaucratische
rompslomp van ons zo goed georganiseerd Nederland ingevuld en afgedekt.
Verzekeringen afgesloten…. nood afspraken gemaakt met de familie
en wat al niet meer.
Beide liepen we op onze tenen en merkte dat een jaar werken zonder vakantie,
het sparen en het geregel van alle zaken best wel zijn tol had geëist.
Moe volgde voor ons het afscheid feest.
Wel een ontzettend leuk afscheid feest, dankbaar zijn we alle mensen die
zijn gekomen want dit was voor ons echt een geweldig warm afscheid, dank
ook voor alle leuke cadeau’s en woorden. En sorry dat we je te weinig
hebben gesproken….
1 november zouden we vertrekken en toen we zondag weg reden naar Zutphen
(Alwaar De ma van Jerzy woont(dank je wel ma voor het asiel) om daar de
laatste handelingen te verrichten zag het er naar uit dat we dit niet
zouden gaan redden. Maar toch, we waren wel weg uit Amsterdam en het is
richting Zuid Afrika, dus weg waren we…
Nog een week in Nederland werd het, waar geprobeerd werd tot rust te komen,
allerlei dingen te regelen waar we helemaal nooit maar aan gedacht hadden
en Zondag de 7 zijn we dan echt vertrokken. De lift off van www.africanroads.com
Daar gingen we met onze gele Landcruiser de wijde wereld in. Volgens Rocco
zou hij makkelijk de andere kant van de wereld halen dus daar hebben we
alle vertrouwen in. Alle spullen vakkundig ingepakt en gecontroleerd en
nog maar eens gecontroleerd en toen nog maar eens na gekeken “is
dit echt iets wat we nodig hebben”. Want dit is nu ons huis en dit
zijn alle spullen die we moeten gaan gebruiken of niet…
Als ware nomaden reden we bepakt en bezakt en vol goede moed het avontuur
te gemoed. Door België,Frankrijk naar Spanje maar overal was het
koud en donker en wij snakte naar de zon de o zo verdiende zon en na Madrid
kwam Evert de hooidroger af en toe om de hoek kijken. Reden te meer om
door te rijden.
Dinsdag middag kwamen we aan in Algaciras het laatste puntje van Europa
en daar was het warm.
Nog steeds ging ons hoofd als een sneltrein en waren de maaltijden in
vijf minuten op zodat we vervolgens vijf minuten gingen duimen draaien
en dan tegen elkaar zeiden “zullen we maar weer verder gaan”.
Op de camping in Algeziras stond dwingend en symbolisch een bordje in
de vorm van een wijzende vinger “africa 15 km >” Woensdag
hebben we de oversteek gemaakt en laat in de middag kwamen we aan op Afrikaanse
bodem, Tanger de stad van de schrijvers en hippies uit de jaren zestig.
Wanneer je een reis voorbereidt dan maak je allerlei voorstellingen van
hoe het er uit zal zien, waar je problemen verwacht en hoe je dan denkt
op te moeten stellen. Nog voordat ik het doorheb heb ik onze paspoorten
afgegeven aan een man bij de douane die ze vervolgens door geeft aan een
man die nauwelijks kan lezen en of schrijven die zegt dat er geen enkel
probleem is maar wel onze paspoorten heeft. Meteen een gevoel van onbehagen.
De officiële instanties zijn andere auto’s aan het uitpakken
en aan het controleren, op zich is het rustig we zijn maar met 8 of 9
auto’s maar ze nemen er alle tijd voor. Allerlei formulieren worden
ingevuld en ze moeten langs allerlei loketten om stempels of ja geknik
te krijgen. Ik loop maar met hem mee (Jerzy) want ik heb ze immers afgegeven.
Na een kleine 20 minuten zij we weer terug bij de auto waar Paula een
groepje mannen (douanebeambten) vakkundig van de achterklep heeft gehouden.(we
horen nog een Duitser zeggen dat ze hier hasj onder je autostoppen om
je vervolgens aan te houden om je heel veel geld af te troggelen).
De man die de paspoorten bedreven had toegeëigend gaf ze weer terug
en een agent komt naar ons toe en bekijkt onze daktent en vraagt “do
jou have guns” waarop wij beide geschrokken in koor zeggen o nooooo,
wat waarschijnlijk zo leuk was dat hij ons een fiat geeft om de grens
over te gaan. Natuurlijk moet je de man die je o zo goed heeft geholpen
wat geld toe stoppen en bij het geven van drie euro beginnen wij te kiften
dat ik (Jerzy) het te weinig vind en Paula het veel te veel, de man snapt
het ook niet meer en aangezien wij door mogen besluiten wij maar op het
gas te trappen en de man beteuterd achter te laten. Zeer tevreden gaan
wij Marokko binnen. En nemen het ons voor elke grensovergang het zo te
gaan doen. Dan 10 meters rust, niemandsland, we weten dat de camping aan
de andere kant van de stad ligt en denken om de stad heen te moeten rijden.
Ja, mispoes!! Het eerste bordje richting de camping drijft ons meteen
heuvel opwaarts de donkere steegjes van Tanger in, blikken van gitzwarte
ogen staren je na en proberen contact te krijgen. Langzaam manoeuvreren
wij met de handrem in de aanslag de auto omhoog langs markt kraampjes
waar groeten en fruit en vlees wordt aangeboden. Iet wat stoïcijns
zitten we stoer achter onze zonnebril en kijken of het dood normaal is
dat wij met een gele Landcruiser plus daktent, bullbar en met een geel
kenteken over een markt in een veel te krap steegje rijden. Echter zonder
problemen De route naar de camping is dwars door de stad. Twee keer rijden
we verkeerd maar op elke weg in Tanger staat een agent op een fluitje
te blazen en deze zijn zeer bereidwillig ons de weg te wijzen.
Vanwege de Ramadan zijn alle restaurants gesloten en de stad maakt een
wat zondagse indruk vanwege zeker ook omdat de eet en drink gelegenheden
gesloten zijn, toch is het er gezellig. Wederom hadden we een voorstelling
gemaakt dat we wel veel lastig gevallen zouden worden maar we moeten echt
ons best doen om een onderscheid te maken tussen gastvrijheid en lieden
die iets van ons willen. En wanneer ze iets van ons willen dan zijn ze
met een nee makkelijk te stoppen, meestal wensen ze je dan een plezierige
dag toe en ieder gaat zijn weegs.
Terwijl we uit de stad teruglopen ontmoeten we Mido een man die goed engels
spreekt en een praatje met ons maakt, hij is een bus chauffeur in Denemarken
geweest en is nu aan het rentenieren. Hij vind het leuk om met westerlingen
te spreken, want hij voelt toch wel dat hij in de 32 jaar in europa anders
was geworden. Hij nodigt ons uit om bij zijn huis lang te komen dat vlakbij
de camping is. We zijn nog een beetje op ons hoede en bedanken hem met
de reden dat we vroeg in bed willen gaan omdat we de volgende dag willen
vertrekken. Wanneer we s’avonds nog een keer naar de plaatselijke
bakker willen gaan om brood te kopen komen we Mido weer tegen. Wederom
een leuk praatje en we besloten maar in te gaan op zijn gastvrijheid.
Nog een uur en dan klink door de luidsprekers van de minaretten van de
moskee het avond gebed over de stad, het teken dat men kan gaan eten na
een dag vasten. Smakelijk krijgen we Harira voorgeschoteld, een traditionele
soep die met de Ramadan wordt geserveerd, een soep vol met groenten en
vlees, daarbij heerlijke koekjes, kaas en brood en de o zo bekende munt
thee. De hele avond worden er verhalen uitgewisseld en iet wat later komt
de buurman, een vriend van Mido, uit Amsterdam er ook bij. Om negen uur
verlaten wij het moe maar uiterst voldaan dit gastvrije huis. En duiken
meteen het bed in.
Na Tanger zijn we direct door naar Marrakech gereden de derde stad van
Marokko gelegen aan de voet van het Atlas gebergte. Het is de zelfde dag
als het einde van de ramadan en iedereen die we treffen is vriendelijk
en uitgelaten “tout suit ce la fete de ramadan”
Marrakech is mooi maar ontzettend koud en na een dag besluiten we snel
af te zaken naar Agadir in de hoop daar de o zo verdiende warmte te krijgen.
Nu staan we op een camping alwaar het s’nacht niet al te koud is
en overdag uiterst aangenaam. En treffen we voorbereidingen om de Sahara
in te gaan. Voor een aantal dagen moet proviand ingeslagen worden er is
30 liter water aangeschaft de auto is gewassen en gecheckt en wij zijn
bijgeslapen. Ons plan is morgen of overmorgen onze reis naar Mauritanië
gaan maken.
Onze snelle doortocht door Marokko doet een te kort aan dit mooie land,
de mensen zijn echt ontzettend vriendelijk en zijn bereid aan alle kanten
te helpen ook de diverse steden en de grote geschiedenis van dit land
verdient het om zeker nog een keer terug te komen. Maar wel wanneer het
iets warmer is ‘snachts…..
Be-slama (tot ziens, veiligheid toegewenst)
NOG TWEE WEKEN !!!!!.
Nog twee weken te
gaan en dan is het echt ÉÉN November. De datum dat we geen
huis meer hebben, geen adres meer in Amsterdam, Geen werk meer hoeven
te doen. Helemaal niks meer. Alleen maar 8 maanden op reis mogen gaan......
wat een heerlijk gevoel.
De laatste twee weken zullen nog wel onwijs druk worden, alles wat we
die 8 maanden niet hoeven te doen moeten we dan doen. Nog 8 dagen werken,
2 dagen verhuizen, afscheid nemen. en de laatste handelingen aan de auto
verrichten. Deze vertoonde toch nog wel wat technische mankementen die
verholpen moesten worden.
Alle injecties (vaccinaties) hebben we gehad, visa's zijn aangevraagd,
verzekeringen lopen, katten zijn aan het oppassen bij Floris en Amanda.
En al onze spullen zijn aangeschaft.
Klaar voor de eindsprint......
Update September 2004
Het schiet al snel
op. Nog 53 dagen, 7 1/2 week waarvan er totaal nog 30 dagen gewerkt hoeft
te worden. Wij moeten dan ook eerlijk zeggen dat we ernstig aan het aftellen
zijn. We hebben er ongelooflijk veel zin.
We kunnen soms nachten niet slapen van alle plannen dromen en enthousiasme
die door ons hoofd heen giert. We vinden het dan ook erg leuk om elkaar
allerlei nieuwe uitgevonden dingetjes te vertellen. Door de week probeer
ik me zoveel mogelijk op mijn werk te concentreren.
De vakantie periode op het werk is voorbij. Iedereen is naar de zon, zee
en strand gegaan en wij mochten alle lieftallige collega’s vervangen.
En daarbij wordt dan liefkozend gezegd: jij mag straks 8 maanden weg!
(jajaja, I know maar ik heb nog geen vakantiedag opgenomen dit jaar en
ben ook soms best een beetje moe). We lopen dan ook wel op onze reserves.
Nu we beide met de studies klaar zijn (Jerzy: sociaal psychiatrisch verpleegkundige en ik hoger management) hebben we meer tijd. We hoeven de weekenden gelukkig niet meer in studie boeken te duiken en ik kan je wel vertellen: boeken over Afrika zijn veel leuker!
Af en toe raak ik nog wel een beetje in paniek als ik zie hoeveel geld het allemaal gekost heeft en bovenal: wat het nog allemaal zal gaan kosten. Een carnet is bijv erg duur (je krijgt het geld wel weer terug maar je moet het toch eerst maar even zien op te hoesten). Ook een GPS is aardig aan de prijs. Gelukkig kost het ons niet veel moeite om niet meer uit eten te gaan en goedkopere producten te kopen etc (al hoewel ik heel graag naar Oerol en de Parade had gewild maar zelfs dat gaat omwille van de reis niet door……………). Je wordt ook handig in het opsporen van gratis dingen (toneel in Amsterdamse bos). Gelukkig zijn vrienden en familie niet beledigd als ze een kleiner cadeautje krijgen dan normaal. Want ook zij doen mee in onze bezuinigingen.
Over twee weken gaan Floor en Dirk (onze viervoetige metgezellen) naar hun logeer adres. Ze hebben geen klagen. Ze verhuizen van 14 hoog naar een boerderij in Drenthe (wie wil dat nou niet??)
We hebben onlangs
ook besloten langer te gaan dan 6 maanden. Ik moet n.l. toch ontslag nemen
en Jerzy kan langer verlof krijgen (9 maanden!). Om het geld hoef je het
niet te laten. Het is voornamelijk de aanschaf van spullen en het regelen
van zaken vooraf wat veel tijd en geld kost.
Even een kleine Up-date
Nog 145 dagen te gaan,
Het schiet enorm op. De plannen krijgen meer en meer vorm, langzaam zijn
we ervaren voorbereiders aan het worden.
Wanneer je besluit weg te gaan, dan heeft het echt consequenties op alles.
We hebben gekeken of we een aantal maanden in een tent of caravan konden
wonen. Maar laten de campings in Amsterdam nou net naast de snelweg of
voor een landingsbaan van Schiphol te staan en het dus eigenlijk geen
optie is. De besparing weegt niet op tegen de stress die dat oplevert.
(Arme toerist die op deze manier Amsterdam wil zien).
Ook hadden we een optie om in een hal ergens in de Betuwe te gaan wonen.
Maar dan is de NS een dwarsligger, de reiskosten worden te hoog en het
is niet de moeite waard om uit Amsterdam te gaan en ons flatje te verlaten.
Dat stoort ons ook wel een beetje. We zitten midden in Amsterdam 14 hoog
opgesloten in een flat. Wij zijn beide er van overtuigd dat dit de laatste
maanden zullen zijn dat wij zo ver van de grond wonen. Wij gaan deze flat
opgeven en hoe sneller hoe beter.(morgen nog maar 144 dagen) We willen
ruimte.
Zeker wanneer je je blik verruimt, door naar andere landen te kijken,
te dromen over de dingen die je niet kent, dan is Amsterdam maar een klein
stadje. En een flat @$%@#$%
Misschien is het wel zo dat we Amsterdam een beetje ontgroeien. Wanneer
je bezig bent met de reis dan ga je automatisch nadenken wat er daar buiten
is. Na tien jaar noeste arbeid in de psychiatrie, ervaren we beiden dat
we dat kunstje nu wel een beetje kennen en onze horizon uit willen breiden.
Voor mij (Jerzy) is het wat makkelijker dan voor Paula. Paula zit pas
net op het plekje wat ze altijd al wel wilde en moet dat misschien net
iets te vroeg verlaten.
Maar we willen onze vleugels uitspreiden en laten ons niet verleiden tot
wat we al weten, nee we willen iets nieuws.
De reis is een prima manier om op een afstand te kijken wat we nu toch
eigenlijk echt willen de komende jaren. Misschien blijven we wel hangen
in Gambia, of in Tanzania. Misschien kopen we een olijven kwekerij in
Italië bij terugkomst of gaan we een garage beginnen in Maastricht.
Omdat Paula hoogst waarschijnlijk ontslag moet nemen gaan we misschien
wel langer dan zes maanden op reis. Het lijkt mij een leuk idee om ook
terug te rijden. En dan boven de zwarte zee langs te gaan. Of misschien
wel af te buigen naar India. (je moet blijven dromen)
Ik las vandaag een mooie tekst: “het avontuur is een aanval op het
onbekende”. En daar zijn wij nou precies mee bezig.
Natuurlijk roept het heel veel vragen op, het los laten van de dingen
die je al weet is het los laten van vastigheid en veiligheid. En dat is
best wel spannend.
Maar hoe zit het eigelijk
met de voorbereidingen. Er lopen allerlei rode draden door elkaar heen.
We zijn paklijsten van andere reizigers aan het kopiëren om een inventarisatie
te maken wat we mee willen nemen. Intussen zijn we die spullen aan het
opzoeken op het internet en in de winkels, wat de kwaliteit en de prijzen
zijn.
Waar nodig vragen we om informatie aan of laten we ons uitgebreid informeren.
Het leuke zijn alle reactie die we krijgen. Zodra je verteld wat je gaat
doen dan bepaald dat meteen het contact. Mensen vinden het leuk om een
mening te geven over het geen wat je gaat doen. En ze kunnen ook zeker
wel is heel negatief zijn dat ze het maar fantasie vinden wat je gaat
doen. Of dat het veel te gevaarlijk is in donker Afrika. Maar de meeste
mensen vinden het een geweldig plan en zouden graag mee willen.
De website moet nog meer vorm krijgen, ik heb door het afstuderen een
muisarm over gehouden en probeer hem te ontlasten. Ik ben maar links handig
geworden. Maar ons medium om het “grote” publiek te bereiken
heeft behoefte aan groei. Dus kom regelmatig terug op www.africanroads.com
want hij zal gaan groeien, zeker ik er nu meer tijd voor heb.
Met koninginnen dag hebben we getracht onze boekenkast (inhoud) + cd te
verkopen. Wat wel een succes was want we zijn met veel geld thuis gekomen.
We mogen niet klagen, de bezuinigingen gaan goed, we sparen een hoop geld.
Maar het mag/moet nog meer zijn. We hadden 30 duizend euro berekend. Maar
dat kan nog wel is wat meer worden
Elke vrije dag die ik heb probeer ik naar Rocco te gaan om te sleutelen.
En ook dat gaat me steeds beter af. We hebben een werkplaats boek van
onze Toyota HJ61 in het Duits te pakken en probeer deze uit mijn hoofd
te leren. Paula concentreert zich intussen op de visa’s, carnet
de passages, landen informatie en andere formaliteiten die nodig zijn
voor de reis.
Met heel veel plezier volgen we de reizigers die nu onder weg zijn. En
spitten we in oude reisverslagen om zoveel mogelijk tips tot ons te nemen
